Ekspozycje i ciekawe miejsca
Kotowate
Karakal stepowy (Caracal caracal)
Żyje na półsuchych terenach (w suchych lasach, buszu, na sawannach, stepach, półpustyniach) Afryki i południowo-zachodniej Azji. Jego atrybutem są długie nogi i czarne uszy z pędzelkami. Jest bardzo sprawnym drapieżnikiem, ma znakomite przyspieszenie, świetnie skacze. Samotnie poluje głównie nocą na mniejsze ssaki i ptaki, a w dzień odpoczywa w ukryciu w szczelinach skał, między korzeniami drzew a nawet w opuszczonych norach jeżozwierzy. W starożytności wykorzystywano go w trakcie polowań. Samica rodzi 1-6 cętkowanych kociąt.
Karakal powrócił do Zoo Ostrava po dziesięciu latach. Samiec tego małego kotowatego drapieżnika został przywieziony do zoo z Holandii w dniu 16 sierpnia 2024. Obecnie prowadzimy negocjacje w sprawie sprowadzenia samicy.
Samiec zamieszkał na wybiegu po serwalach, których hodowlę zoo właśnie zakończyło. Liczba karakali trzymanych w europejskich ogrodach zoologicznych jest bardzo niska (nieco ponad 70 osobników) i niestety nie rozmnażają się one zbyt często. Podczas gdy populacja serwala jest ponad czterokrotnie większa i dobrze się rozmnaża. Z tego powodu zoo zdecydowało się na wymianę gatunku. Serwale, czyli para hodowlana i dwa zeszłoroczne młode, zostały stopniowo przeniesione do innych ogrodów zoologicznych.
Hodowla karakali w ostrawskim zoo ma wieloletnią tradycję, Zwierzęta te można było w ostrawskim zoo podziwiać od lat 70-tych XX wieku do roku 2014.
Manul stepowy (Otocolobus manul)
W lutym 2025 dziesięciu latach w Zoo Ostrava została wznowiona manula stepowego.
Goście uzbrojeni w cierliwość przy łucie szczęścia mogą zobaczyć samicę na odnowionym wybiegu po rysiu karpackim. Wybieg wykreowano tak, aby w jak największym stopniu przypominał naturalne środowisko tego kota. Planowany jest również dowóz samca.
Manul stepowy to nieduży kot masie 2,5 - 4,5kg i długości ciała 46 a 65 cm i ogonie o długości do 31 cm. Zamieszkuje stepy, półpustynie, pustynie i skaliste tereny Azji Środkowej do wysokości 4000-4800 m n.p.m. (preferuje południowe stoki i miejsca, gdzie pokrywa śnieżna nie jest tak głęboka, gdzie trudniej jest się poruszać i znaleźć pożywienie). Jest dobrze przystosowany do życia w zimnym środowisku dzięki bardzo grubemu i długiemu futru (do 6 cm). Włosy na brzuchu są nawet dwukrotnie dłuższe niż włosy na plecach i bokach (dzięki czemu stanowią doskonałą warstwę izolacyjną). Jest aktywny w ciągu dnia i o zmierzchu, kiedy poluje głównie na gryzonie, szczekuszki i kuraki. Manul to samotnik. Na przełomie zimy samiec odszukuje samicę i spędza z nią kilka dni. Samica po 66-75 dniach rodzi w norze wysłanej skórami gryzoni, piórami i roślinami od 1 do 7 ślepych młodych o masie około 500g.
